Περπατώ στη λαϊκή αγορά και τα μάτια μου πέφτουν στον πάγκο με τα ρόδια. Τα έχω εντοπίσει από μακριά και σαν μαγνητισμένος πηγαίνω και στέκομαι δίπλα τους. Τα κοιτάζω και νιώθω πως αν κατάφερνα να κάνω μια βουτιά ανάμεσα τους θα «βραχώ» με όλη την τύχη που υποτίθεται ότι κουβαλούν, την ευτυχία, την αφθονία και τη χαρά που συμβολίζουν. Τα κοιτάζω και νιώθω ότι εδώ, μπροστά μου, είναι η μεγάλη ευκαιρία. Αν μπορούσα θα τα αγκάλιαζα ή θα τα αγόραζα όλα, αλλά δεν μπορώ. Ούτε τόσο μεγάλη αγκαλιά έχω, ούτε τόσο μεγάλο ψυγείο για να χωρέσουν. Μένω μόνο να κοιτάζω το ελπιδοφόρο χρώμα τους, τα μικρά κλαδιά, το σχήμα βυζαντινού σταυρού που έχουν σχηματίσει εκείνα τα τέσσερα ρόδια στην κορφή αριστερά…

 Ήρθε το φθινόπωρο και, όπως στην αρχή κάθε καινούριας εποχής, έρχεται μαζί και η ελπίδα για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Μοιάζει λίγο με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς, τότε που μηδενίζουμε και νιώθουμε ότι ξεκινάμε πάλι από την αρχή, με την ευχή να γίνουμε καλύτεροι, να ζήσουμε καλύτερα, να πάνε όλα καλύτερα. Μέχρι που καταλάβουμε ότι, παρόλο που οι μέρες περνούν, όλα παραμένουν σταθερά και ίδια. Είναι τότε που συνειδητοποιείς ότι τελικά η αλλαγή προς το «καλύτερο» είναι καθαρά δική σου υπόθεση και δεν μπορούν να σε βοηθήσουν ούτε οι ευχές, ούτε τα γούρια, ούτε η καινούρια εποχή ή ο καινούριος μήνας.

 Θυμάμαι, μικρός, κάθε βράδυ ευχόμουν για μία αλλαγή, για ένα θαύμα, για κάτι καλύτερο. Μα κάθε καινούριο πρωινό ήταν πάντα το ίδιο με το άλλο, καμία αλλαγή, κανένα θαύμα.  Μέχρι που, μετά από χρόνια, αποφάσισα να αλλάξω μόνος μου τα πράγματα, να κάνω το θαύμα πιθανότητα και την προσευχή αλήθεια. Δεν ξέρω αν ήταν ο Θεός, η ζωή ή το μεγάλο μου Θέλω, αλλά τελικά η προσπάθεια έπιασε. Όχι αμέσως, όχι σε όλα, αλλά διαπίστωσα ότι από το να απογοητεύομαι επειδή δεν έπιασε η ευχή μου, την ώρα που έπεφτε ένα αστέρι, ήταν καλύτερο να χαίρομαι  με την προσπάθεια ότι έκανα κι εγώ κάτι για να βγει η ευχή αληθινή. Κρίμα ήταν να κατηγορώ το καημένο το αστεράκι, την άδικη ζωή ή την ατυχία που με συντρόφευε από την μέρα που γεννήθηκα…

 Αλλά ας μη γελιόμαστε, γεννηθήκαμε άνθρωποι και οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε  σε κάτι. Σε εκείνο το «κάτι» που έχει τη μαγική ικανότητα να τα κάνει όλα λίγο πιο λαμπερά, πιο όμορφα πιο εύκολα, πιο σπουδαία. Κι αν τελικά αυτό το «κάτι» δεν μπορεί να κάνει τίποτα από όλα αυτά, ίσως απλά στη σκέψη του να βρίσκουμε τη δύναμη να εφοδιαστούμε  με πίστη, με  ώθηση, με κουράγιο για να τα καταφέρουμε τελικά μόνοι μας. Και αυτή η σκέψη, μοιάζει να έχει αρκετά μεγάλη σημασία στο μυαλό μου.

Αν λοιπόν βρεθείτε κι εσείς μπροστά σε έναν τέτοιον πάγκο, μη διστάσετε να αγοράστε μερικά ρόδια. Ίσως τελικά αποδειχτούν δύο κιλά καλής «τύχης» στη σκέψη, στη ζωή και στη σακούλα σας. Ίσως τελικά είναι η ώθηση, το «σημάδι», το δικό σας γούρι, για εκείνο το καινούριο ξεκίνημα που ευχηθήκατε για το φετινό φθινόπωρο…

Χ.Δ.