Χρήστος Δασκαλάκης

Kilometers

Christos Daskalakis in his second poetry collection entitled “Kilometers” follows again – almost with religious reverence – his personal path to the “gray zone”. A path that looks like a one-way street and always leads to the same destination: the emergence of the deepest being, the awakening of all those forces that make up the deepest ego. The Me always in relation with the You. Because its verses are an open dialogue with the Others, our other self, the other love. At low speed, against a gray background, his poetic writing looks like imprisoning a moment’s greatness, love’s ideal, the desert’s loneliness, the fluttering of thoughts. In a “familiar, lonely, strange city” through the author’s verses, and while seeking for the lost paradise, there are kilometers of denials and delusions, kilometers full of childhood innocence and breaths of life.

Buy now

  • Public
  • Politeia Bookstore
  • Captainbook
  • Evripidis Bookstore
Vector 4
Vector 6
Vector 5

Ποιήματα

Kατεύθυνση

Άλλη μια μέρα ξεκινά κι εγώ στο δρόμο σε μια κατεύθυνση γνωστή κι όμως θολή ποια να’ ναι από όλες καθαρά δικός μου στόχος και ποιος του κόσμου σκεπασμένη εντολή;
Αν μου χαρίσεις μια ζωή με χίλιες λέξεις αν ξεκλειδώσεις το κλουβί και βρω φτερά ίσως ν’ αλλάξω διαδρομές, να αλλάξω γνώμες και μπω σε δρόμους δίχως τοίχου και μπετά…

Κιμωλία

Ένας δρόμος σε έφερε πίσω ένας δρόμος σε παίρνει ξανά. Και η άνοιξη έχει ένα τέλος μα δεν άφησε αίμα και βέλος τα συρτάρια με αντίο γεμίζω στη βροχή κιμωλία η χαρά.

Χιλιόμετρα ΙΙΙ

Γεμάτη η πόλη με ανθρώπους σε δρόμους μεγάλους και μόνους χιλιάδες αστέρια στη νύχτα χιλιόμετρα άδεια και γκρίζα.

Τις πόρτες ακούω που κλείνουν τις λέξεις που άξαφνα κλείνουν κανείς κανενός και φοβάμαι τις μάσκες που πέφτουν και σπάνε.

Γεμάτη η πόλη με ανθρώπους σε δρόμους μεγάλους και μόνους κοιτάζω, σιωπώ, περιμένω στο γκρι περπατώ κι επιμένω.

Τις μέρες μετρώ που περνάνε τους τοίχους που πια δε μιλάνε κλειδώνω, μα ποιος να το ξέρει
γνωστή, μόνη πόλη και ξένη

Ρωγμή

Ημέρα Τετάρτη σε μια πόλη ψυχρή προσπερνώ τις  βιτρίνες και μετρώ τα ταξί η  Αθήνα ξυπνάει και ρωτάω γιατί πάλι ίδια θα είναι όπως είσαι κι εσύ. Ημέρα Τετάρτη σε ένα μήνα μακρύ έχει ο κόσμος μια θλίψη και η ζωή μια ρωγμή περιμένω το θαύμα, ένα φως, μια ευχή μα όλα ίδια θα μείνουν όπως μένεις κι εσύ.

Χιλιόμετρα Ι

«Μια αγκαλιά σου ζητώ, μόνο αυτό», του είπε και αυτός χαμηλόφωνα απαντά, «μετά» αυτή η απόσταση της μιας παλάμης στο λευκό τους σεντόνι μοιάζει χιλιόμετρα και μια ζωή μακριά. Κλείνει τα μάτια της, αλλάζει πλευρό, είναι οι λέξεις φτωχές δίχως ήχο μιλά, «το δικό σου μετά, έχει αγγίξει το δικό μου ποτέ».