Και περνούν τα χρόνια, περνούν τα καλοκαίρια, περνούν οι στιγμές και σκέφτομαι, πολλές φορές, αν πρόλαβα να ζήσω όλα αυτά που θα ήθελα. Αν μίλησα περισσότερο, αν έπαιξα περισσότερο, αν γέλασα περισσότερο, αν τόλμησα περισσότερο. Από το σχολείο ήδη, αυτό που περιμέναμε όλοι, μικροί μεγάλοι, ήταν οι καλοκαιρινές διακοπές. Μια περίοδος που έμοιαζε σαν «παιδική χαρά» σε μια παραμυθένια πόλη. Γέμιζαν θυμάμαι τα στενά, η θάλασσα και οι πλατείες με παιδιά, με χαρά, με γέλια και με ξεγνοιασιά. Γέμιζε ο κόσμος ανεμελιά και παιδικότητα. Κάποιοι γινόμασταν μέτοχοι σε αυτό, κάποιοι πάλι όχι. Κάποιοι ήμασταν πρωταγωνιστές, κάποιοι οι αφανείς κομπάρσοι. Μα όπως κι αν είχε, ήταν καλοκαίρι και αυτό από μόνο του ήταν μια τεράστια παρηγοριά…

 Μα σαν μεγαλώσαμε και πήραν άλλοι τη θέση μας στην πλατεία, σοβάρεψε απότομα και ο κόσμος μας. Είμαστε μεγάλοι πιά! Υποχρεώσεις, δουλειά, λογαριασμοί, άγχος, ευθύνες, αγωνίες, αντικατέστησαν όλα εκείνα που κάποτε ήταν το ιδανικό μας καλοκαίρι και η εποχής της δικής μας ανεμελιάς.

 Είναι όμως τελικά έτσι;

 Κοιτούσα δύο παιδιά που ψάρευαν με την απόχη τους, που γελούσαν, που βούταγαν στη θάλασσα, που κυνηγούσαν το ένα το άλλο και μετά πάλι κάθονταν δίπλα δίπλα, και μια ανάσα αισιοδοξίας πλημμύρισε την καρδιά μου. Τα κοιτούσα και χαιρόμουν με τη χαρά τους, δανειζόμουν από την ενέργεια τους, παρασυρόμουν από τη δική τους ανεμελιά και διάθεση. Τα κοιτούσα και σκεφτόμουν, «εμείς γιατί δεν μπορούμε να είμαστε πλέον έτσι;» Τι στο καλό παθαίνουμε όταν μεγαλώνουμε; Ποιος βάζει φρένο στη δική μας ανεμελιά, στα δικά μας όνειρα, στη δική μας διάθεση για παιχνίδι;

 Σηκώθηκα από τη θέση μου και άρχισα να περπατώ ενθουσιασμένος στην ακρογιαλιά, να μαζεύω βότσαλα, να βουτάω στη θάλασσα, να βγαίνω, να ξαναμπαίνω, να βρέχω την παρέα μου, να τρέχω μαζί τους, να πειραζόμαστε, να ψάχνουμε ένα μπαλάκι με τους διπλανούς μας, να γελάμε και να παίζουμε σαν παιδιά! Ξαφνικά αποποιηθήκαμε το βαρύ ρόλο του «μεγάλου» και αυτό ήταν πραγματικά τόσο λυτρωτικό! Άφησα για λίγο την ψυχή μου ελεύθερη, ανέμελη, απεγκλωβισμένη από χρόνια, αριθμούς και ηλικία, την άφησα να ζήσει τη δική της στιγμή, να ζήσει μια στιγμή ευτυχίας.

 Τα τελευταία χρόνια, με τις επισκέψεις μου στα σχολεία, τις παρουσιάσεις βιβλίων και τις παραστάσεις, μου προσφέρθηκε το δώρο του να βρίσκομαι συνεχώς δίπλα σε παιδιά και μαζί τους να ζω την χαμένη μου παιδικότητά.  Μια παιδικότητα που ο καθένας μας μπορεί να την έχει χάσει για διαφορετικούς λόγους. Μα τώρα που τα σχολεία έκλεισαν και ο Αύγουστος ήρθε να μας χαρίσει ένα διάλειμμα από κάθε δραστηριότητα, ίσως μαζί να μας δόθηκε και μια ευκαιρία να θυμηθούμε εκείνα τα ανέμελα χρόνια στις πλατείες, στα στενά, στα ποδήλατα, στα θερινά, στη θάλασσα. Ίσως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε ότι το καλοκαίρι είναι η δική μας ευκαιρία να ζήσουμε όσα αφήσαμε πίσω απλά και μόνο γιατί μεγαλώσαμε. Ίσως τώρα, μετά από δύο χρόνια καραντίνας, σιωπής και απομόνωσης, να ήρθε η στιγμή να πάρουμε τη δική μας απόχη και εκεί μέσα πλέον να συλλέξουμε τις πιο όμορφες, τις πιο ξένοιαστες, τις πιο ανέμελες στιγμές της καινούριας μας ζωής.

Γιατί το καλοκαίρι δεν έχει ηλικία!

Γιατί η ζωή δεν έχει ηλικία!

Γιατί θα μεγαλώσουμε μόνο όταν η ψυχή μας κουραστεί.

Χ.Δ.