Και κάπως έτσι έφτασε ο Νοέμβρης.

 Άλλαξε ο καιρός, άλλαξε η ώρα, μίκρυνε η μέρα, μεγάλωσαν οι ανάγκες μας, βγήκαν τα παλτά από τις ντουλάπες, μπήκε στο χρονοντούλαπο κάθε ανάμνηση του μακρινού καλοκαιριού.  

Τώρα τυλιγόμαστε με τις κουβέρτες, φοράμε τις πιτζάμες μας νωρίς και ψάχνουμε μια αγκαλιά να ζεσταθούμε. Κάποτε καθόμασταν μακριά ο ένας από τον άλλον, παίρναμε το κινητό στα χέρια και χανόμασταν στον κόσμο μας. Τώρα, μόλις πέφτει το σκοτάδι, βάζουμε σε έναν δίσκο το πιάτο με το λιτό φαγητό μας, βάζουμε μια ταινία στην τηλεόραση και καθόμαστε κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλον νιώθοντας τυχεροί για όσα έχουμε δίπλα μας. Αν πάλι είμαστε μόνοι, πάλι τα ίδια κάνουμε, απλά τώρα θα πάρουμε αγκαλιά το μαξιλάρι μας ή εκείνο το αρκουδάκι που έχει μείνει στο σπίτι ως ανάμνηση από κάποια χαμένη παιδικότητα.

Όταν, επιστέφοντας ένα απόγευμα στο σπίτι μου, είδα αυτή την εικόνα, από τα δύο αρκουδάκια να στέκονται αγκαλιασμένα στο πέτρινο δάπεδο, σκέφτηκα ότι τελικά η αγκαλιά δεν είναι δικό μας μόνο γνώρισμα. Δεν είμαστε μόνο εμείς που αναζητούμε τη συντροφικότητα, που ζητάμε την αγκαλιά, την παρέα, εκείνον τον φιλόξενο ώμο να γείρουμε πάνω του. Την συντροφικότητα την αναζητά κάθε πλάσμα που στέκεται εκτεθειμένο σε μια μοναχική ζωή, σε ένα κρύο μήνα, σε έναν περίεργο κόσμο.

Και ετούτη η εικόνα, τόσο τρυφερή και «παραμυθένια», σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τους ανθρώπους που είναι ή ζουν μόνοι.  Που μένουν σε ένα κρύο διαμέρισμα χωρίς παρέα, που δεν έχουν την πολυτέλεια να σηκώσουν το τηλέφωνο και να μιλήσουν σε κάποιον, που είναι σε μια προχωρημένη ηλικία που δεν τους επιτρέπει να πάρουν το ποδήλατο ή το μετρό και να πάνε μία βόλτα μέχρι τη θάλασσα.

Και εκεί είναι που έρχεται η ώρα που νιώθεις πόσο σημαντική είναι εκείνη η «αγκαλιά», εκείνη η συντροφιά, εκείνη η ανθρώπινη επαφή με τον διπλανό, τον γείτονα, τον άνθρωπό σου, τον ένοικο της απέναντι πολυκατοικίας που τόσα χρόνια τον κρυφοκοιτάς από το μικρό σου μπαλκόνι.

Θα ήθελα πολύ να υπήρχε ένα μέρος να πουλάει αγκαλιές, να πουλάει ζεστασιά, να πουλάει ανθρωπιά, να μοιράζει «αρκουδάκια» σε όσους νιώθουν μόνοι.

Μα ξέρω δεν υπάρχει, παρά μόνο στη μεγάλη φαντασία ενός παραμυθά.

Μα ακόμα και έτσι, έστω, αν μας δοθεί η ευκαιρία να πούμε ένα «καλημέρα», να μοιραστούμε λίγη «ζεστασιά», να κάνουμε παρέα σε έναν μοναχικό γείτονα, ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη. Άνθρωποι είμαστε κι εμείς και θα συναντήσουμε πολλούς χειμώνες. Είναι ωραίο να ξέρουμε πως θα βρεθεί και για εμάς μια αγκαλιά να μας ζεστάνει…

Χ.Δ.