Τις εντόπισα πριν λίγες ημέρες στο δάσος της Καισαριανής. Έτσι μικροσκοπικές όπως ήταν, χρειάστηκε να γονατίσω μπροστά τους, σχεδόν να υποκλιθώ, για να μπορέσω να τις φωτογραφήσω. Οι πέτρες και τα χώματα δεν με εμπόδισαν να το κάνω. Έχω συνηθίσει  άλλωστε να το κάνω αυτό με τα παιδιά, πάντα «χαμηλώνω» για να είμαστε στο ίδιο ύψος. Είναι ωραίο να τιμάς με τη σειρά σου εκείνα που σου δίνουν χαρά, ζωή, γαλήνη και ομορφιά.

Ως παιδί της επαρχίας οι ανεμώνες ήταν κάτι που γνώριζα και αγαπούσα από μικρός. Θυμάμαι, στο μικρό μας σπίτι στον Άγιο Νικόλα, πάνω στο βουνό, είχαμε ένα μεγάλο παράθυρο δίπλα στο τζάκι. Εκείνο το παράθυρο ήταν όλος  μου ο κόσμος. Από εκεί αντίκριζα το ξημέρωμα κάθε μέρας, από εκεί είδα χιόνι για πρώτη μου φορά, από εκεί παρακολουθούσα το μουλάρι μας, τον Σταύρο, μη τυχόν και απομακρυνθεί.

Από εκείνο το παράθυρο εντόπιζα κάθε φορά και τις πρώτες ανεμώνες τη σεζόν. Σαν μια πινελιά χρώματος ξεπρόβαλαν μέσα από το γκρι των βράχων κι εγώ πεταγόμουν έξω για να δω την ομορφιά από κοντά. Σαν εύθραυστα μωρά τις χάιδευα, τις μύριζα, τους έβαζα πετρούλες όπου χρειαζόταν ώστε να τις προστατεύω από τον άνεμο και τα πρόβατα του κυρ Βασίλη που τα έβοσκε ελευθέρα στη γειτονιά. Όχι πως ήξερα αν τα πρόβατα τρώνε ανεμώνες, αλλά δεν ήταν στιγμή για ρίσκο και πειραματισμούς. Ετούτες οι ανεμώνες έπρεπε να συνεχίσουν να μου δίνουν χαρά ακόμα και όταν θα επέστρεφα ξανά πίσω από το μεγάλο παράθυρο…

Μέσα στις επόμενες ημέρες γέμιζε ολόκληρο το βουνό με τα χρώματα τους, γέμιζε και η ψυχή μου με ομορφιά. Πόση χαρά τελικά μπορεί να πάρει ένα παιδί από τη φύση. Όσα χρώματα δεν είχα σπίτι για να ζωγραφίσω μου τα έδινε η φύση απλόχερα και με προσκαλούσε να τα χαρώ.

Γι’ αυτό και αγαπώ  τις ανεμώνες. Μπορούν να στολίσουν τη ζωή σου με χαρά και το γκρίζο σου με χρώμα. Μπορούν να ξυπνήσουν μνήμες, να αγγίξουν καρδιές και να κάνουν συντροφιά σε παιδιά που μεγάλωναν με λίγα…