Θυμάμαι πολύ καλά το κουδούνισμα του τηλεφώνου στο σπίτι μας. Όπως θυμάμαι και το ίδιο το γκρι τηλέφωνο που ήταν τοποθετημένο πάνω στο μικρό ξύλινο τραπεζάκι στη γωνία του καθιστικού. Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που έβαλε η γιαγιά στο σπίτι της τηλέφωνο. Το κοιτούσαν όλες οι κόρες σαν κάτι πολύ σημαντικό, ίσως το ίδιο σημαντικό όπως οι γαμπροί που είχαν μπει για να ζητήσουν το χέρι τους από τον παππού.

Θυμάμαι που χτυπούσε δυνατά και αμέσως εξαφάνιζε την ησυχία που υπήρχε μέσα στο σπίτι. Ούτε αναγνώριση είχε, ούτε μνήμη, ούτε επιστροφή κλήσης…

Μετά ήρθαν τα καρτοτηλέφωνα και οι τηλεκάρτες. Τρέχαμε να βρούμε καρτοτηλέφωνο όταν ήμασταν φαντάροι, τρέχαμε να αγοράσουμε και τις πιο «πρωτότυπες» τηλεκάρτες για τη συλλογή.

Μα ο χρόνος πέρασε και μαζί κι εκείνη η υπέροχη εποχή του αυθορμητισμού και της αθωότητας, που μας ήθελε να είμαστε πιστοί στα ραντεβού μας, να μην ξοδεύουμε  τον χρόνο μας μπροστά από μια οθόνη και να αφήνουμε τη ζωή μας να είναι λιγότερο «προγραμματισμένη». 

Αυτό όμως που δεν άλλαξε στιγμή, είναι η ανάγκη μας για επικοινωνία. Η ανάγκη μας να μιλήσουμε, να μοιραστούμε, να νιώσουμε ότι κάποιος είναι εκεί για εμάς, κάποιος είναι διαθέσιμος να ακούσει εμάς και τα «μεγάλα» προβλήματά μας. Όσο μικραίνουν οι συσκευές, τόσο μεγαλώνουν οι ανάγκες μας. Και όσο πιο «λειτουργικές» είναι οι συσκευές, τόσο πιο πολύπλοκη γίνεται η ζωή μας…

Γι’ αυτό και τώρα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη από ένα τηλεφώνημα, από μια λέξη ενθάρρυνσης, από μια οικεία φωνή να μας λέει ότι «όλα θα πάνε καλά».

Γι’ αυτό και τώρα που οι συσκευές έγιναν «έξυπνες», «λειτουργικές» και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, ας μην ξεχάσουμε εκείνο το τηλεφώνημα στην γιαγιά, στον παππού, στον παλιό συμμαθητή, τον φίλο που κάθε φορά ξεχνάμε να ρωτήσουμε πώς τα πάει με τη ζωή του.

Τώρα που οι συσκευές «μίκρυναν», ας μην μικρύνει και το ενδιαφέρον μας για τους άλλους. Ας σηκώσουμε το ακουστικό, ας πούμε ένα «σ΄αγαπώ», ένα «μου έλειψες», ένα «ήθελα να δω πώς είσαι».

Σε έναν κόσμο που πολλές φορές φοβίζει, αγχώνει ή μας κρατάει μακριά, ίσως τελικά να είμαστε μόνο ένα τηλεφώνημα δρόμο.

Χ.Δ