Η στιγμή που θα φεύγω
49 ποιήματα, μικρές ή μεγάλες εξομολογήσεις, ενδόμυχες, απόλυτα προσωπικές, γεμάτες φως ή σκοτάδι. Η ποίηση γίνεται όπλο, γίνεται το βήμα, για να βρει τη φωνή του το βαθύτερο είναι, το πιο κρυφό.
Ταξιδεύοντας στης θελημένης μοναξιάς τα μονοπάτια του Χρήστου Δασκαλάκη, ανακαλύπτεις σπασμένα κομμάτια από τον δικό σου εαυτό.
Οι στίχοι απλοί, μελωδικοί, άλλοτε γαλήνιοι, άλλοτε άγριοι, σε βυθίζουν σε εκείνες τις ώρες, τις στιγμές που κατακλύζονται από τη σιωπή, τον πληγωμένο έρωτα, το απαγορευμένο…
Αναζητήστε το σε όλα τα βιβλιοπωλεία
Aγοράστε τώρα
- IANOS
- Public
- Βιβλιοπωλείο Πολιτεία
- Captainbook
- Ευριπίδης Βιβλιοπωλείο
Ποιήματα
Ο φονιάς
Σαν φωτιά, είναι στιγμές που νιώθω πως ξεσπάω σαν λάβα, έτοιμη να θάψει οτιδήποτε κυλά. Οι ώρες που το άδικο σε πνίγει είναι οι ώρες που δοξάζεις τον φονιά!
Σωπαίνω
Σωπαίνω.
Όταν μου λες πως σε φοβίζει η βροχή οι νύχτες δίχως το φεγγάρι της μοναξιάς το δάκρυ στο λευκό το μαξιλάρι δεν σου μιλώ…
Σωπαίνω.
Όταν σε βλέπω με το πρόσωπο σκυφτό σβησμένο το χαμόγελο απ’ τα χείλη χωρίς μια λέξη της χαράς, στη σκόνη πεταμένο δαχτυλίδι δεν σου μιλώ…
Σωπαίνω.
Όταν μου λες πως σε πληγώνει η ζωή κανένας πως δε νοιάζεται για σένα διαβάτης στο σκοτάδι, στα χαμένα δεν σου μιλώ…
Σωπαίνω.
Όταν μου λες πως δεν σε αγάπησε κανείς απαρηγόρητο γιατί που σιγοσβήνει πως δεν σε ρώτησε κανείς τι θ’ απογίνεις δεν σου μιλώ…
Σωπαίνω.
Ίσως δεν βλέπεις πως δακρύζω στα κρυφά ότι ματώνω όταν λες πως σε πληγώνουν όταν πονάς όλες οι σκέψεις μου παγώνουν. Τι να σου πω. Ίσως δεν βλέπεις πως για σένα είμαι εδώ δεν με κοιτάς και κάθε μέρα με πληγώνεις και η σιωπή σου με πονά και με λυτρώνει.
Σωπαίνω.
Αν θα μιλήσω θα σου πω το «σ’ αγαπώ» και με φοβίζει ότι δεν θα με πιστέψεις. Τι να σου πω. Είμαι στο πλάι σου κι απόψε, μα σωπαίνω…
Ύδρα
Για χρόνια μοιραζόσουν τις φοβίες της ψυχής μου φιλόξενη πατρίδα σε λύπη και χαρά τις νύχτες με αγκάλιαζες και πόναγες μαζί μου τη μέρα με κερνούσες με φως και ξενοιασιά. Στο γκρι που κουβαλάς φωλιάζει η μαγεία μια δύναμη κρυφή πλανιέται στα στενά παράξενη μητέρα, περήφανη ιστορία σε όσους αγαπάς τη δόξα σου κερνάς. Και εγώ μικρό παιδί, χαλίκι στην αυλή σου ποτίστηκα με φως και νήστεψα φωνή μα γύρισα ξανά, φρουρός και ποιητής σου της αύρας σου πιστός, του βράχου εραστής.
Κραυγή
Σε αυτούς που κάνουν συντροφιά στη μοναξιά δεν ταιριάζει να φωνάζουν. Πέρασε η ώρα και η σιωπή πια κουρασμένη πάει σκυφτή να κοιμηθεί. Δεν έχω άλλη δύναμη να γράψω. Νιώθω έναν πόλεμο στο στήθος να ξεσπά. Πρέπει να κλείσω. Όσα δεν έγραψα μην ψάξεις να τα βρεις. Κι αν μες τη νύχτα ακουστεί κάποια κραυγή, μην ταραχτείς θα’ ναι η σιωπή μου που σκοτώνει τη δική σου.
Καθρεύτης
Σου το’ χω πει πολλές φορές πως δεν μ’ αρέσεις. Ξέρεις γιατί. Δεν είχες δύναμη ποτέ ν’ αλλάξεις τη ζωή σου. Το ξέρεις καλά ότι αγαπώ. Είσαι δικός μου. Όταν κλαις, είμαι στο πλευρό σου.
Όταν γελάς, φωνάζω ότι αξίζεις. Μα όμως φταις… Και αυτό το βράδυ πάλι, σε βλέπω, είσαι έτοιμος να κλάψεις. Είσαι παιδί ακόμα, μια μικρή ψυχή που ψάχνει για βασίλειο. Γεννήθηκες μ’ έναν σκοπό και πρέπει να παλέψεις. Μην τ’ αρνηθείς! Δεν είσαι σαν τους άλλους. Κι αν θέλεις να πιστεύεις πως είσαι ένα τίποτα, μην ξεγελάς τον εαυτό σου. Σε ξέρω καλά μικρό παιδί. Καθώς σε βλέπω στον καθρέφτη σου σκυφτό χωρίς χαμόγελο να θες να μ΄αγκαλιάσεις ξέρω καλά το τελευταίο μυστικό και απορώ που ακόμα λες πως δε μου μοιάζεις. Ξέρω καλά πως μ’ αγαπάς αληθινά κι αν επιμένεις ένα τίποτα πως είσαι βλέπω στα μάτια σου της νίκης τη φωτιά και σιγουρεύομαι πως Είσαι ό,τι Είμαι…