Θυμάμαι, από παιδί, πόσο αγαπούσα τις ταινίες στην τηλεόραση που πρωταγωνιστούσαν παιδιά και γέμιζαν την οθόνη με νιότη και φρεσκάδα. Θυμάμαι πόσο ζήλευα όταν τα έβλεπα να παίρνουν τα ποδήλατα τους και να τρέχουν στον κάμπο, να ξαπλώνουν στο χορτάρι και να κοιτάζουν όλα μαζί τα αστέρια σαν νύχτωνε. Θυμάμαι την αίσθηση ελευθερίας που ένιωθα και ο ίδιος, όταν τα έδειχνε η κάμερα να τρέχουν δίπλα σε μια θάλασσα, να γελάνε δυνατά και με φόρα να πέφτουν μέσα στο γαλάζιο. Θυμάμαι πόσο πολύ ήθελα να γινόταν να είμαι σε εκείνη την παρέα, να τρέχω με εκείνα τα ποδήλατα και να κάνω κι εγώ μαζί βουτιά σε εκείνο το γαλάζιο. Μα ούτε ποδήλατο είχα, ούτε φίλους, ούτε τον αυθορμητισμό και την ελευθερία να βουτήξω στη θάλασσα χωρίς να με φοβίζουν οι συνέπειες…

Τώρα που μεγαλώνω, τώρα που τα «όχι» και ο φόβος έχουν μειωθεί, μαζί με τη νιότη μου, σκέφτομαι ότι τελικά ποτέ δεν είναι αργά για όλες εκείνες τις αυθόρμητες στιγμές που δεν καταφέραμε να ζήσουμε. Ποτέ δεν είναι αργά για μια δεύτερη ευκαιρία στην παιδικότητα. Ποτέ δεν είναι αργά για να μείνουμε μέχρι αργά έξω κοιτώντας τα αστέρια. Ποτέ δεν είναι αργά να πάρουμε φόρα και να πέσουμε στη θάλασσα αφήνοντας την να ξεπλύνει κάθε αναστολή, κάθε φόβο και κάθε αγωνία.

Τώρα είμαστε μεγάλοι πια. Και αυτό δεν είναι πάντα αρνητικό. Τώρα δεν χρειάζεται να πάρουμε την άδεια της μαμάς, τώρα δεν φοβόμαστε την απειλή της τιμωρίας, τώρα δεν έχουμε περιορισμό στα παγωτά, στο τι θα ποιούμε, με ποιους θα βγούμε ή τι ώρα θα γυρίσουμε το βράδυ σπίτι. Τώρα μεγαλώσαμε. Και μεγαλώσαμε, όχι μόνο για να δούμε τις ρυτίδες στο μέτωπο μας να μεγαλώνουν, αλλά και για να μας δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε όλα εκείνα που μας στέρησαν, σε όλα εκείνα που δεν τολμήσαμε ποτέ…

Και ναι, αυτό το καλοκαίρι θέλω να δώσω τη δική μου δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, θέλω να καβαλήσω ένα ποδήλατο κι ας πέσω, θέλω να τρέξω, να γελάσω, να ζήσω, να μοιραστώ και να γυρίσω τη δική μου «ταινία» ευτυχίας. Φέτος το καλοκαίρι θέλω να βρεθώ μπροστά σε μια ψαρόβαρκα, σε μια άκρη του νησιού μου, να σκαρφαλώσω πάνω, να φωνάξω δυνατά και χωρίς δεύτερη σκέψη να πέσω μέσα στο νερό και να αφήσω το κορμί μου να «ντυθεί» μες το γαλάζιο. Και έτσι, μαζί με την παρέα μου, να ζήσω ξανά το χαμένο δώρο της νιότης, που δεν κρύβεται στο σώμα, δεν κρύβεται στα «πρέπει, δεν κρύβεται στα «όχι», δεν κρύβεται πουθενά αλλού παρά μόνο στην ψυχή.

Και την ψυχή την κρατούν «αγέραστη» η χαρά, το γέλιο, οι ζαβολιές, οι φίλοι, οι έρωτες και εκείνη η χαμένη παιδικότητα που δεν πρέπει ποτέ να στερηθεί το φως, δεν πρέπει να στερηθεί την αγάπη, δεν πρέπει ποτέ να στερηθεί μια όμορφη θάλασσα…

Καλό μας καλοκαίρι!

Χ.Δ.