Χρήστος Δασκαλάκης

Χιλιόμετρα

Ο Χρήστος Δασκαλάκη,ς στη δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Χιλιόμετρα» ακολουθεί ξανά – σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια – την προσωπική του διαδρομή στο «γκρίζο». Μια διαδρομή που μοιάζει μονόδρομος και οδηγεί πάντα στον ίδιο προορισμό: στην ανάδυση του βαθύτερου είναι, στην αναμόχλευση όλων εκείνων των δυνάμεων που συνθέτουν το βαθύτερο εγώ. Το Εγώ, όμως, πάντα σε σχέση με το Εσύ. Γιατί οι στίχοι του είναι ένας ανοιχτός διάλογος με τον άλλον, τον άλλον μας εαυτό, τον άλλον έρωτα.

Με χαμηλή ταχύτητα, σε γκρίζο φόντο, η ποιητική γραφή του μοιάζει να φυλακίζει της στιγμής το μεγαλείο, του έρωτα το ιδανικό, της μοναξιάς την έρημο, της σκέψης τα φτερουγίσματα. Σε μια «γνωστή, μόνη πόλη και ξένη» με όχημα τους στίχους του Δασκαλάκη και ψάχνοντας για τον χαμένο παράδεισο, το κοντέρ γράφει χιλιόμετρα γεμάτα διαψεύσεις και αυταπάτες, χιλιόμετρα γεμάτα παιδική αθωότητα και ανάσες ζωής.

Aγοράστε τώρα

  • Public
  • Βιβλιοπωλείο Πολιτεία
  • Captainbook
  • Ευριπίδης Βιβλιοπωλείο
Vector 4
Vector 6
Vector 5

Ποιήματα

Kατεύθυνση

Άλλη μια μέρα ξεκινά κι εγώ στο δρόμο σε μια κατεύθυνση γνωστή κι όμως θολή ποια να’ ναι από όλες καθαρά δικός μου στόχος και ποιος του κόσμου σκεπασμένη εντολή;
Αν μου χαρίσεις μια ζωή με χίλιες λέξεις αν ξεκλειδώσεις το κλουβί και βρω φτερά ίσως ν’ αλλάξω διαδρομές, να αλλάξω γνώμες και μπω σε δρόμους δίχως τοίχου και μπετά…

Κιμωλία

Ένας δρόμος σε έφερε πίσω ένας δρόμος σε παίρνει ξανά. Και η άνοιξη έχει ένα τέλος μα δεν άφησε αίμα και βέλος τα συρτάρια με αντίο γεμίζω στη βροχή κιμωλία η χαρά.

Χιλιόμετρα ΙΙΙ

Γεμάτη η πόλη με ανθρώπους σε δρόμους μεγάλους και μόνους χιλιάδες αστέρια στη νύχτα χιλιόμετρα άδεια και γκρίζα.

Τις πόρτες ακούω που κλείνουν τις λέξεις που άξαφνα κλείνουν κανείς κανενός και φοβάμαι τις μάσκες που πέφτουν και σπάνε.

Γεμάτη η πόλη με ανθρώπους σε δρόμους μεγάλους και μόνους κοιτάζω, σιωπώ, περιμένω στο γκρι περπατώ κι επιμένω.

Τις μέρες μετρώ που περνάνε τους τοίχους που πια δε μιλάνε κλειδώνω, μα ποιος να το ξέρει
γνωστή, μόνη πόλη και ξένη

Ρωγμή

Ημέρα Τετάρτη σε μια πόλη ψυχρή προσπερνώ τις  βιτρίνες και μετρώ τα ταξί η  Αθήνα ξυπνάει και ρωτάω γιατί πάλι ίδια θα είναι όπως είσαι κι εσύ. Ημέρα Τετάρτη σε ένα μήνα μακρύ έχει ο κόσμος μια θλίψη και η ζωή μια ρωγμή περιμένω το θαύμα, ένα φως, μια ευχή μα όλα ίδια θα μείνουν όπως μένεις κι εσύ.

Χιλιόμετρα Ι

«Μια αγκαλιά σου ζητώ, μόνο αυτό», του είπε και αυτός χαμηλόφωνα απαντά, «μετά» αυτή η απόσταση της μιας παλάμης στο λευκό τους σεντόνι μοιάζει χιλιόμετρα και μια ζωή μακριά. Κλείνει τα μάτια της, αλλάζει πλευρό, είναι οι λέξεις φτωχές δίχως ήχο μιλά, «το δικό σου μετά, έχει αγγίξει το δικό μου ποτέ».