Τις εντόπισα πριν λίγες ημέρες στο δάσος της Καισαριανής.
Έτσι μικροσκοπικές όπως ήταν, χρειάστηκε να γονατίσω μπροστά τους, σχεδόν να υποκλιθώ, για να μπορέσω να τις φωτογραφήσω. Οι πέτρες και τα χώματα δεν με εμπόδισαν να το κάνω. Έχω συνηθίσει άλλωστε να το κάνω αυτό με τα παιδιά, πάντα «χαμηλώνω» για να είμαστε στο ίδιο ύψος. Είναι ωραίο να τιμάς με τη σειρά σου εκείνα που σου δίνουν χαρά, ζωή, γαλήνη και ομορφιά.
Και κάπως έτσι έφτασε ο Νοέμβρης.
Άλλαξε ο καιρός, άλλαξε η ώρα, μίκρυνε η μέρα, μεγάλωσαν οι ανάγκες μας, βγήκαν τα παλτά από τις ντουλάπες, μπήκε στο χρονοντούλαπο κάθε ανάμνηση του μακρινού καλοκαιριού.
Περπατώ στη λαϊκή αγορά και τα μάτια μου πέφτουν στον πάγκο με τα ρόδια. Τα έχω εντοπίσει από μακριά και σαν μαγνητισμένος πηγαίνω και στέκομαι δίπλα τους. Τα κοιτάζω και νιώθω πως αν κατάφερνα να κάνω μια βουτιά ανάμεσα τους θα «βραχώ» με όλη την τύχη που υποτίθεται ότι κουβαλούν, την ευτυχία, την αφθονία και τη χαρά που συμβολίζουν. Τα κοιτάζω και νιώθω ότι εδώ, μπροστά μου, είναι η μεγάλη ευκαιρία…
Και περνούν τα χρόνια, περνούν τα καλοκαίρια, περνούν οι στιγμές και σκέφτομαι, πολλές φορές, αν πρόλαβα να ζήσω όλα αυτά που θα ήθελα. Αν μίλησα περισσότερο, αν έπαιξα περισσότερο, αν γέλασα περισσότερο, αν τόλμησα περισσότερο…
Θυμάμαι πολύ καλά το κουδούνισμα του τηλεφώνου στο σπίτι μας. Όπως θυμάμαι και το ίδιο το γκρι τηλέφωνο που ήταν τοποθετημένο πάνω στο μικρό ξύλινο τραπεζάκι στη γωνία του καθιστικού. Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που έβαλε η γιαγιά στο σπίτι της τηλέφωνο. Το κοιτούσαν όλες οι κόρες σαν κάτι πολύ σημαντικό, ίσως το ίδιο σημαντικό όπως οι γαμπροί που είχαν μπει για να ζητήσουν το χέρι τους από τον παππού.
Θυμάμαι, από παιδί, πόσο αγαπούσα τις ταινίες στην τηλεόραση που πρωταγωνιστούσαν παιδιά και γέμιζαν την οθόνη με νιότη και φρεσκάδα. Θυμάμαι πόσο ζήλευα όταν τα έβλεπα να παίρνουν τα ποδήλατα τους και να